วันจันทร์ที่ 26 ตุลาคม พ.ศ. 2558

SS2 ► Rapper's wife ◄ Taoho ► {SP}



Taoho

NC

            ร่างบางส่ายหัวไปมาพยายามปฏิเสธทุกอย่าง แต่ร่างสูงกลับบีบมือบางแน่น ก่อนจะเลื่อนเก้าอี้เข้าไปใกล้ๆกับตัวของเธอมากขึ้นกว่านี้ มือหนาค่อยๆจับเอาท่อนขาขาวทั้งสองข้างของเธอพาดบ่าหนาเอาไว้ มือหนาค่อยๆเลื่อนกระโปรงรัดรูปขึ้นไปเหนือต้นขา ค่อยๆเลื่อนขึ้นๆ ร่างบางก็ดูเหมือนจะให้ความร่วมมือซะด้วย

            ค่อยๆขยับยกสะโพกขึ้นทีละข้างๆ เพื่อให้ร่างสูงรูดมันขึ้นไปจนพ้นสะโพก ... ไม่รอช้า นิ้วเรียวค่อยๆเกี่ยวชั้นในตัวขาวของเธอลง ปลดมันลงมาเรื่อยๆ จนมันร่วงลงไปกองอยู่ที่พื้น ทำให้ตอนนี้ใบหน้าของชายหนุ่มกำลังอยู่ในระดับเดียวกับส่วนนั้นของจุนมยอนพอดิบพอดี

“ฉัน...“

“ไปล็อคประตูก่อนนะคะ“ ร่างบางพยายามเอ่ยบอกอีกคนแล้วหนีบขาเข้าหาตัว แต่ก็ไม่เป็นผล เพราะว่าตอนนี้ใบหน้าคมค่อยๆเคลื่อนเข้ามาหาจุดศูนย์กลางของส่วนลับของผู้หญิงแล้ว

“มัน...ไหลเองนะ“ มือบางประคองข้างแก้มเนียนของชายหนุ่มเอาไว้ จื่อเทาได้แต่ยกยิ้มแล้วค่อยๆจรดปลายลิ้นลงที่ติ่งเล็กๆที่เป็นจุดเสียวของผู้หญิงทันที

“อ๊ะ....“

“อื้มมมม...“ เสียงชื้นแฉะค่อยๆส่งเสียงออกมา ในยามที่ร่างสูงค่อยๆลงลิ้นกับส่วนนั้น น้ำใสๆค่อยๆไหลออกมาอย่างไม่หยุดหย่อน จะบอกว่ามีอารมณ์ก็ใช่ ตอนนี้เธอควบคุมตัวเองไม่อยู่แล้ว

            ยิ่งร่างสูงรัวลิ้นลงมาแรงแค่ไหน ร่างบางก็ยิ่งปล่อยน้ำออกมาจากส่วนนั้นมากยิ่งขึ้น

“อ๊า...เทา...อื้อ เสียว...แรงๆ“

“ซี๊ดด....“ เสียงสวบซาบดังขึ้นมา ยิ่งรัวลิ้นแรงเท่าไหร่ กายบางก็ยิ่งบิดเร้ามากขึ้นเท่านั้น

            นี่สินะคือที่มาของคำว่าร่างกายคนเราสามารถยกได้ด้วยลิ้น ... และตอนนี้ลิ้นของเทากำลังยกสะโพกของร่างบางให้ลอยขึ้นอย่างห้ามไม่อยู่ ...

“เสียวจัง อ๊ะ....เอาอีก....อื้อออ“

“ยิ่งเลีย ยิ่งไหล...คิดถึงครั้งแรกของเรา ตอนนั้นเธอร้องดังมากเลยนะ“ จื่อเทาผละใบหน้าที่เปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำกามของจุนมยอนออกมา ก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วผลักร่างบางให้นอนราบลงไปกับโต๊ะกว้างๆที่เธอนั่งอยู่ทันที

“นายทำฉันเลือดออก“ ร่างบางอดที่จะก่นด่าอีกคนไม่ได้
            จังหวะนั้นเองที่สายเข็มขัดที่คาดเอวร่างสูงอยู่ร่วงลงไปกระทบพื้นปูนที่ยืนอยู่ทันที

“หึ...เปิดซิงเด็กม.6 ไม่ใช่เล่นๆนะครับ“ ใบหน้ากวนโทสะยกยิ้มขึ้นมาอย่างเจ้าเล่ห์ ร่างสูงค่อยๆล้วงท่อนกายขนาดใหญ่ออกมา ก่อนที่จะนำมันไปจ่อที่จ่อทางด้านหน้าของจุนมยอนทันที

“จะไม่เปิดทางหน่อยเหรอ“ ผงกศีรษะขึ้นมาถามร่างสูงอย่างรีบเร่ง เพราะเกรงว่ามันจะเป็นเหมือนเช่นครั้งแรกของเราที่ได้พูดกันเอาไว้

“เอานิ้วเธอมาสิ“ ร่างสูงเอ่ยบอก

“ไม่“

“งั้นใส่นะ...“

            กายแกร่งค่อยๆแทรกเข้าไปในร่างของจุนมยอนช้าๆ ในจังหวะที่ค่อนข้างจะยากลำบากเพราะไม่ได้เบิกทางมากก่อน

“อ๊ะ...เจ็บ ฮื้อออ.....เอาออกก่อน“

“ถ้าไม่เจ็บ มันจะลบรอยพวกนั้นได้ไหม!“ ยิ่งหวนคิดไปถึงผู้ชายคนนั้น เอวหนาก็เริ่มสอบเข้าหากายบางอย่างรุนแรงทันที

“ไม่เอา ฮืออ“

“เลือดของเธอ จะชะล้างร่องรอยชั่วๆพวกนั้นเอง!“ กระแทกกระทั้นเข้าไปอย่างรุนแรง จนตอนนี้เลือดสีแดงไหลรินออกมาตามซอกขาของจุนมยอนแล้ว เธอกลัว...กลัวว่าเรื่องในอดีตมันจะย้อนกลับคืนมาเหลือเกิน

เทาฉันเจ็บ!! อ๊ะ“

“อื้อ!!!!! ฉัน...จะ...อื้อ...ทำให้เธอลืมมันซะ!!!“

อ๊ะ ฉันไม่ได้เจ็บเพราะเขา แต่ฉันเจ็บเพราะนาย!...พอเถอะเทา! ฉันคิดถึงลูก...“

“เธอไม่ได้เอาลูกออกใช่ไหม จุนมยอน!!! ลูกของเรา!“


เขาตายไปแล้ว...ฮือ....“ 



กลับไปอ่านต่อนะจ๊ะ 

วันอาทิตย์ที่ 18 ตุลาคม พ.ศ. 2558

Special Hunhan : My turn to cry : Remake for Rapper's wife

Special Hunhan : My turn to cry : Remake for Rapper's wife




NC 


“ฮึก....ไม่ เซฮุนถอดนะ เดี๋ยวพี่ถอดให้แล้วจะทำอะไรพี่ก็ได้” น้ำหูน้ำตาไหลพูดออกมาเหมือนคนบ้า

            มือบางก็สาละวนอยู่กับกางเกงของเซฮุน ด้วยความที่มันเป็นกางเกงยีนส์ทำให้มันถอดค่อนข้างจะยาก ลู่หานเลยโมโหร้องไห้ออกมาเพราะความอดทนที่เริ่มหมดไป โมโหที่ทำอะไรไม่ได้ดั่งใจจนในที่สุดลู่หานก็โผเข้าซบที่หน้าท้องของเซฮุนแล้วร้องไห้ออกมาจนได้...

“ผมยอมให้พี่ทำผมเจ็บเป็นครั้งสุดท้าย...แต่ผมไม่ยอมให้พี่เจ็บเพราะผมอีก เข้าใจไหม...”

            มือหนาลูบหัวของคนที่อยู่ด้านล่างที่กำลังกอดเอวเขาอยู่ เซฮุนที่กำลังอยู่ในท่าคุกเข่าสูงได้แต่ก้มลงมามองอีกคน ทั้งน่าสงสารแต่ก็ไม่อยากทำ...

 “ไม่...ฮือ...ไม่.........” ใบหน้าเล็กส่ายหัวไปมาที่หน้าท้องของเซฮุน จนร่างสูงถอนหายใจออกมา

            แล้วจัดการถอดเสื้อผ้าออกเอง รวมไปถึงของลู่หานด้วย ...

            ร่างสูงกดร่างให้ลู่หานนอนลงไปบนที่นอนอีกครั้ง เลื่อนตัวลงมาทาบทับก่อนจะยกขาทั้งสองให้ตั้งชันแล้วโอบกอดร่างบางเอาไว้ กอดให้แน่นที่สุด ถ้าลู่หานแหลกคาอกของเขาได้เขาคงทำไปแล้ว

ครั้งสุดท้าย...ที่ผมจะเป็นของพี่ พี่เป็นของผม...ครั้งสุดท้ายแล้วนะที่ร่างกายนี้มันจะเป็นของผมคนเดียว....พี่อย่าลืมคืนนี้ของเรานะ อย่าลืม....”

            หยดน้ำตาไหลลงมาบนแก้มบางของลู่หานในขณะที่ส่วนแข็งขืนของเซฮุนก็ค่อยๆสอดแทงเข้ามาในร่างของลู่หานช้าๆ.... บทรักทั้งน้ำตามันเจ็บปวดยิ่งกว่าครั้งไหนๆ.....

“ฮื้อออ....อ๊ะ.....” ลู่หานร้องไห้หนักขึ้นเมื่อเอวบางถูกกระแทกย้ำๆ

            ร่างกายที่ต้องการเซฮุนลู่หานเกลียดตัวเองที่ปล่อยให้หัวใจอยู่เหนือความรู้สึก ... ลู่หานรักเซฮุนมาก รักทุกอย่างเกินกว่าที่เขาจะทิ้ง....รักเหลือกัน

“อ่า...พี่....อย่าไปนอนกับใคร....อ่า....ผมหวงพี่มากนะ”

            เซฮุนร่อนเอวกระแทกใส่ช่องทางด้านหลังของอีกคนแรงๆ มือหนาก็ประคองเอวคอดของลู่หานเอาไว้ เสียงร้องไห้ อีกทั้งเสียงครางก็ดังลั่นผสมปนเปกันจนแทบแยกไม่ออกว่าตอนนี้ทั้งคู่กำลังรู้สึกยังไง...

“พี่จะเป็นของนายคนเดียว ฮือ....”

            ลู่หานรั้งคอของคนด้านบนลงมาจูบ กอดจูบกันอย่างไม่มีใครยอมใคร เอวบางก็สวนกลับไปในยามที่รู้สึกว่าเซฮุนเริ่มผ่อนแรง แต่ลู่หานยังอยากได้ ... ยังอยากจะให้มันอยู่ในนั้นต่อไป

“ฮึก...ผมรักพี่ว่ะ!!! พี่ได้ยินป่ะว่าผมรักพี่!!!!!!!!”

            เซฮุนตะโกนใส่ข้างหูของลู่หาน ก่อนที่ร่างบางจะพลิกร่างของเซฮุนให้นอนลงแล้วเป็นฝ่ายขึ้นให้ซะเอง .... ขาเรียวยาวแหกออกกว้าง เผยให้เห็นแท่งสีชมพูของลู่หานที่มันฟาดไปมากับหน้าท้องของเซฮุน

            มือบางเลื่อนตัวไปที่ส่วนนั้นของอีกคนแล้วเลื่อนมือไปจับมันตั้งเอาไว้ค่อยๆหย่อนสะโพกลงไปแล้วกระแทกลงแรงๆหนึ่งที

“อ๊า!!!!! ลู่หาน.....” เซฮุนกัดปากแน่น ไม่มองหน้าลู่หานที่กำลังขึ้นให้เขาอยู่

            ไม่อยากมองหน้าของลู่หานตอนนี้เพราะภาพความทรงจำของเขามันกำลังแล่นกลับมา ลู่หานขย่มกายอยู่บนส่วนนั้นของเซฮุนเหมือนคนไร้สติ ลู่หานพยายามทำให้เร็วและลึกที่สุดเพราะคิดว่าเซฮุนชอบ แต่หารู้ไม่ว่า ตอนนี้เซฮุนเจ็บปวดมาก

            ทำไมต้องมาทำให้รัก ทำไม...ถึงยังรักอยู่แบบนี้....

“เซฮุนนา....ฮืออ.....” ลู่หานร้องครางเสียงสั่น ตัวก็ยังโยกอยู่บนร่างของเซฮุนอยู่อย่างนั้น
            แรงรักของทั้งสองมีแต่เพิ่มขึ้นมามากขึ้นเรื่อยๆ ไม่มีใครอยากปล่อยมือ มีแต่ยิ่งรักมากขึ้นไปอีก

“ฮึก....อ๊ะ......”

            ลู่หานโน้มตัวลงมากดจูบที่ปากของเซฮุนอีกครั้งก่อนจะบิดสะโพกไปมาส่วนนั้นก็ถูไถอยู่ที่หน้าท้องของเซฮุนจนร่างสูงสัมผัสได้ถึงน้ำเปียกๆที่ไหลออกมาจนเต็มหน้าท้อง ลู่หานคงจะปล่อยออกมาแล้ว เซฮุนก็เช่นกัน...

“ขอบคุณที่ยังน่ารักกับผมนะคนดี....”

            เซฮุนยกมือขึ้นลูบหัวของลู่หานเบาๆ ก่อนจะยันตัวลุกขึ้นพร้อมกับร่างบางที่ยังกอดก่ายเซฮุนอยู่ ร่างสูงกางขาออก โดยที่ส่วนนั้นยังคาอยู่ที่ช่องทางหลังของลู่หานอยู่ส่วนขาเรียวของร่างบางตอนนี้ก็กอดรัดเอวหนาของเซฮุนเอาไว้ ไม่ยอมไปไหนเลย

“เราหยุดกันมั๊ย....” เซฮุนซบหน้าลงกับอกของลู่หานในขณะที่สายตาของร่างบางก็ก้มลงไปมองส่วนที่เชื่อมกันอยู่

“ไม่...ฮึก...พี่รักเรานะ....” ดันช่องทางหลังให้กลืนกินส่วนนั้นของเซฮุนเข้าไปอีก

“รู้มั๊ย...ว่ายิ่งทำแบบนี้กัน ผมยิ่งไม่อยากปล่อยพี่ไป” เซฮุนกอดร่างลู่หานเอาไว้แน่น

            แม้เป็นเวลาเพียงสั้นๆแต่มันคือความสุขครั้งสุดท้ายแล้วจริงๆ เหมือนจมอยู่ในความฝัน เหมือนเขาหลอกตัวเอง แต่ก็ยังจะทำเช่นเดียวกับลู่หานที่รู้ว่ายิ่งทำมันจะยิ่งตัดใจจากกันยาก

            แต่ก็ยังจะยอมให้มันเป็นแบบนี้ ... ลู่หานคือคนที่ใจร้ายที่สุดของเรื่องนี้....

“อ๊ะ.....”

            ลู่หานแค่ไม่อยากเสียเซฮุนไป ในเมื่อลู่หานไม่ยอมเซฮุนก็จะทำมันจนถึงที่สุด จะอยู่ด้วยกันจนวินาทีสุดท้าย พวกเขาจะเป็นคนๆเดียวกันแบบนี้ไปเรื่อยๆ ...


            เวลาเริ่มหมุนไปเรื่อยๆ นาฬิกาที่ไม่หยุดเดินก็เหมือนกับร่างสองร่างที่ไม่หยุดเคลื่อนไหว เซฮุนไม่หยุดลู่หานก็ไม่หยุด บทรักที่เขามีให้กันและกันจนถึงช่วงเช้าของอีกวัน 



กลับไปอ่านต่อนะคะ