จบคำพูดลู่หานก็ตวัดตัวออกจากกายของเซฮุนแล้วทิ้งตัวลงนอนตามปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
แต่ทว่าตอนนี้อะไรหลายๆอย่างของเซฮุนมันถูกปลุกขึ้นมาแล้ว
ครั้นจะหยุดอย่างนั้นเหรอ
คงยาก...
“อ๊ะพี่!“
เซฮุนเปลี่ยนมาคร่อมกายของลู่หานเอาไว้แทน
สองแขนแกร่งกักร่างน้อยเอาไว้ไม่ให้ลุกหนีไปที่ไหนได้อีก ...
รอยยิ้มที่แสนเจ้าเล่ห์ของเซฮุนทำเอาลู่หานกลืนน้ำลายลงคอแทบไม่ทัน
เห็นทีว่าคืนนี้เจ้ากวางคงได้เสร็จหมาป่าตัวนี้เป็นแน่แท้
“ลุกออกไป! หนัก“
“อย่ามาโกหกพี่“
“อย่าเบียดท้อง!“ ลู่หานพยายามดันกายของเซฮุนออก
จนเมื่อร่างสูงเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าตอนนี้ลอนท้องของเขากำลังทาบทับท้องของลู่หานอยู่
แน่นอนว่าเธออาจจะอึดอัด... เซฮุนเลยผละตัวเองออกมา
แล้วนั่งมองร่างน้อยๆที่ตอนนี้ดูเหมือนว่าลู่หานจะโกรธแล้วที่เซฮุนเล่นรุนแรงกับเธอ
ลู่หานลุกเดินลงมาจากเตียงก่อนที่จะมุ่งหน้าไปยังห้องน้ำ
แต่ทว่าไวกว่าฝีเท้าของลู่หานจู่จู่เซฮุนที่ไม่รู้ว่าลุกขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่
คว้าร่างของลู่หานเอาไว้แล้วดันร่างของอีกคนให้แผ่นหลังบางแนบชิดกับผนังกำแพงหน้าห้องน้ำทันที
“ปล่อย!... อย่ามาใช้ความรุนแรงคุยกันแบบนี้“
“พี่เปล่า“
“ก็ปล่อยแขนหนูสิคะ“
ในตอนนี้ฝ่ามือของเซฮุนกำลังตรึงข้อมือของลู่หานเอาไว้กับกำแพง
โดยที่ใบหน้าหวานในตอนแรกตอนนี้เริ่มแปรเปลี่ยนเป็นความไม่พอใจในความเถื่อนของอิพี่เซฮุนแล้ว
“ก็อย่ามายั่วพี่สิคะ“
“ยั่วบ้าอะไร ปล่อยจะไปนอน“
ลู่หานพยายามมุดตัวหนีจากวงแขนของเซฮุนที่กำลังกักตัวของเธออยู่
ศีรษะเล็กพยายามเบี่ยงมุดหนีทุกหนทาง ก่อนที่จะหาช่องทางได้นั่นคือใต้วงแขนของเซฮุน
ลู่หานมุดหนีออกมาทันทีก่อนที่เซฮุนจะหมุนตัวกลับมารั้งร่างของลู่หานเอาไว้ด้วยท่อนแขนยาวๆโดยที่แขนของเซฮุนนั้นพาดรั้งเอาไว้ที่ใต้ราวนมของลู่หาน
เพราะเซฮุนรู้ดีว่าช้อนเอวไม่ได้
ไม่เช่นนั้นจะกระทบกระเทือนต่อลูกในท้องของเขาเป็นแน่
“ปล่อยยยยย งืออออ!!! ไอ้บ้า แรงควายมากพี่อ่ะ!“
“เห้ย!! เดี๋ยวนี้พูดแบบนี้อ่อ“
เซฮุนพยายามฟัดที่กลุ่มผมหอมๆของลู่หานเหมือนจะแกล้ง
“ไปเล่นกล้ามมาแล้วก็แบบนี้ โอ๊ยยยย อิพี่บ้า“
“รักนะเมียจ๋า“
“กินเหล้ามาเหรอ“
“พิสูจน์เร็ว จูบพี่เร็ว!“
“โอ๊ย ไอ้บ้า!!“
ลู่หานอยากจะตวาดคำหยาบมากกว่านี้ด้วยซ้ำเพราะว่าตอนนี้เซฮุนช้อนร่างของลู่หานลอยขึ้นมาเหนือพื้นแล้ว
แผ่นหลังบางเบียดเอากับอกแกร่งทันที ครั้นจะดิ้นมากก็ไม่ได้ เพราะว่าลูกในท้องอีก
อีพี่บ้านี่มันซาดิสต์จริงๆเลย
“ทุ่มลงเตียงนะ เร็ว!“ เซฮุนยังไม่เลิกหยอกล้อลู่หานจนได้
“เออ อยากให้แท้งก็ทุ่ม“
“แม่อ่า ไมแม่พูดกับพ่ออย่างนี้อ่า พ่อเสียใจนะ
กว่าพ่อจะทำให้เป็นตัวเป็นตนได้ ไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลยนา“
“ปล่อยยยย เหนื่อยแล้ววว“
“ยังไม่เอาเลย เหนื่อยเร็วจัง“
“หนู เกลียด พี่!!!!“
ลู่หานกลั้นใจหวีดร้องใส่เซฮุนเต็มเสียง
ซึ่งในเวลานี้มันก็ดึกมากแล้วด้วยมีหวังห้องข้างๆได้เดินมาเคาะประตูด่าแน่ๆ
“แต่พี่! รักหนู!!“ เซฮุนพูดจบก็แลบลิ้นเลียที่ใบหูของลู่หานอย่างคนหื่นกาม
เล่นซะจนลู่หานอ่อนระทวยไปหมด
ร่างบางเริ่มหมดแล้วแล้วเดินไปทิ้งตัวลงที่เตียงก่อนที่เซฮุนจะทิ้งตัวลงมาคร่อมกายบางเอาไว้
โดยที่ไม่ได้ทาบทับลงมา ก่อนที่ทั้งคู่จะปล้ำจูบกันอย่างนัวเนีย
ชุดนอนของลู่หานตอนนี้มันหลุดลงไปอยู่ที่ข้อเท้าเป็นที่เรียบร้อย
“อื้อ!!!“
ลู่หานผลักเซฮุนออกในยามที่เริ่มรู้สึกว่าตัวเองนั้นหายใจเริ่มจะไม่ทันแล้ว
ร่างบางหวีดร้องกรี๊ดดังลั่นห้องในยามที่ลิ้นร้อนของเซฮุนตวัดเลียที่ยอดอกของลู่หานไปมาอย่างหื่นกระหายจนลู่หานเริ่มคิดแล้วว่าทำไมเซฮุนถึงตะกละตะกลามขนาดนี้
“พี่ช้าๆ..อ๊ะ...อื้ออ“
“อื้มมม.....หวาน“
เซฮุนซุกใบหน้าลงที่ซอกคอของลู่หานอีกครั้งก่อนที่ร่างสูงจะจัดการถอดกางเกงบอกเซอร์เพียงตัวเดียวของเขาออกจนลู่หานได้เห็นอย่างเต็มๆตาว่า
คืนนี้เซฮุนใส่แค่บ็อกเซอร์จริงๆ ไม่มีอะไรข้างในเลย
นี่คือรอแล้วใช่ป่ะ
“พี่ไม่เอา จะเช้าแล้ว ไม่นอนรึไง“
“เอาเนี่ย เอาอยู่“
“เอาบ้าอะไร!!“
“ดุกับพี่จัง เดียวก็ทำให้ร้องไม่เป็นภาษา“
“อื้ออ!!! อยากกัด!“
มือบางฟาดเข้าที่ท่อนแขนของเซฮุนเต็มแรงในยามที่ริมฝีปากของคนตัวสูงขบเม้มที่ยอดอกของลู่หานอยู่
เอาแต่ดูด กัด เลียอยู่อย่างนั้น
ส่วนลู่หานก็ฟาดมือลงที่หัวไหล่ของเซฮุนเพื่อระบายอารมณ์จนตอนนี้มันแดงไปหมดแล้ว
“อื้ออ!“
ร่างสูงค่อยๆไล้เลียตั้งแต่หน้าอกของลู่หานเรื่อยลงมาพรมจูบที่หน้าท้องของเธอแล้วจัดการทำรอยรักเอาไว้บนหน้าท้องเพื่อเตือนใจให้รู้ว่านี่ลูกใคร
โดยที่ไม่สนเลยสักนิดว่าลู่หานจะว่าไหม เซฮุนก็จะทำ
“หน่ะ ไหนบอกไม่เอาทำไมมีอารมณ์“ เซฮุนสอดมือเข้าไปที่ใจกลางส่วนอ่อนไหวของลู่หาน
จนรับรู้ได้ถึงอารมณ์ที่ร่างบางกำลังมีอยู่
“ข่มขืนได้แม้กระทั่งเมียตัวเอง พี่นี่มันโรคจิตจริงๆ
คนท้องยังไม่เว้น“
“เออ พี่มันโฉด พี่มันเถื่อน! จะปล้ำให้ลูกหัวปี ท้ายปีเลย“
“โอ๊ยพี่ ... อยากลาออกจากการเป็นเมียพี่อ่ะ อื้อ!!!“
ไม่ทันขาดคำเซฮุนก็จัดการยัดส่วนนั้นเข้ามาในช่องคลอดของลู่หานทันที
โดยที่ร่างบางไม่ทันได้ตั้งตัวไม่มีเบิกทางอะไรทั้งสิ้น
เพราะถือว่าน้ำหล่อเลี้ยงตรงนั้นมากพอแล้ว
“ออกไม่ได้ อ่า...เข้าแล้ว“
พูดจบเซฮุนก็เชิดหน้าขึ้นแล้วค่อยๆขยับสะโพกเข้าหาเอวเล็กทันที
“หน้าโคตรหื่นอ่ะ“
“อ้าว ชินกับของของพี่แล้วเหรอ ไม่ร้องสักแอ่ะ
น่ารักจังเลยเบบี๋ของพี่ฮุน“
“หนูว่าพี่เมายาอ่ะ...ออกไปเลย“
“แน่ใจว่าให้พี่ออก อ๊ะๆๆ...ซี๊ดๆๆๆๆ...โอ๊ยยย...สุดยอด“
ท้ายประโยคเซฮุนก็รัวเอวกระแทกส่วนนั้นเข้าหาลู่หานเต็มที่
โดยที่ร่างบางได้แต่จิกเล็บลงกับหมอนที่ตัวเองหนุนอยู่เพื่อระบายอารมณ์ไปในตัว ...
“พี่....“
“เห้ยไม่ร้องจริงดิ...!“
ร่างสูงหยุดเอวที่กำลังขยับทันทีก่อนที่จะก้มมองส่วนนั้นที่เชื่อมอยู่กับช่องทางของลู่หานด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดี
... ว่าทำไมลู่หานถึงไม่ร้อง ทำไมลู่หานถึงไม่ข่วนอะไรเขาเลย ต้องมีอะไรผิดพลาดแน่ๆ
หรือว่าตั้งแต่เป็นพ่อคนนี่กูเล็กลงวะ
... เห้ยไม่
“อื้อ“ ลู่หานพยักหน้ากลับไป
ก่อนที่เธอจะแหกขาออกกว้างแล้วยักคิ้วใส่อีกคนอย่างเหนือกว่า
ประมาณว่าแน่จริงก็ทำให้ร้องสิ....
“ทำไมวะ?“
เซฮุนเริ่มสับสนกับตัวเองเต็มทนแล้ว
ไม่เข้าใจว่าทำไม...ทำไมวะ ...หรือการออกกำลังกายทำให้เราเล็กลง ต้องใช่แน่ๆ ...
“ขอโทษนะพี่....คือเล็กอ่ะ...ทำต่อเองนะพ่อ แม่หมดอารมณ์แล้ว“
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น